رفتار ارتباطی کشاورزان در استان آذربایجان شرقی

افزایش تولیدات دامی و مدرنیزه کردن دام پروری در ایران، نیازمند انتقال آخرین اطلاعات و دانش پرورش دام و شیوه های نوین مدیریتی در میان کشاورزان از طریق کانال های ارتباطی و منابع مختلف است. فرموله کردن یک راهکار ارتباطی مؤثر با هدف پیشرفت و توسعه دام پروری، نیازمند شناخت کامل رفتار ارتباطی کشاورزان است. استان آذربایجان شرقی به منظور بررسی رفتار ارتباطی کشاورزان انتخاب شد. در پژوهش حاضر، این که کشاورزان به چه مقدار و با استفاده از چه کانال ها و منابعی اطلاعات در باره فناوری های دام پروری را دریافت می دارند و به چه میزان و با استفاده از چه کانال ها و منابعی با عاملین انتقال فناوری (مروجین) به منظور کسب اطلاعات در خصوص فناوری های دام پروری ارتباط برقرار می کنند، بررسی گردید. برای مطالعه رفتار ارتباطی کشاورزان، یک نمونه 154 نفری از کشاورزان هشت روستا (چهار روستا از مناطق دشت های مرتفع و چهار روستا از مناطق دشت های پست) با بهره گیری از روش نمونه گیری تصادفی طبقه بندی دو مرحله ای انتخاب شد. گردآوری داده ها با کمک پرسش نامه از پیش آزمون شده انجام گرفت. به منظور تجزیه و تحلیل آماری، معیارهایی همچون فراوانی ها بر حسب تعداد و درصد، و نیز میانگین و ضرایب هم بستگی به کار رفت و تجزیه رگرسیون چندگانه انجام شد. طبق یافته های این پژوهش، بیشتر کشاورزان (98%) از نظر مقدار اطلاعات کسب شده (درونداد اطلاعات) در سطح پایین طبقه بندی شدند. مقدار اطلاعات به دست آمده (درونداد اطلاعات) به طور معنی داری در سطح احتمال یک درصد دارای هم بستگی مثبت با متغیرهای ارتباطی شامل میزان اطلاعات دام پروری و پذیرش فناوری ها (برونداد اطلاعات)، ارتباط درون سیستمی کشاورزان، ارتباط کشاورز-پژوهنده، ارتباط کشاورز-مروج و دیگر متغیرهای اجتماعی-اقتصادی نظیر سطح تحصیلات، وضعیت تحصیلی خانواده و قابلیت دست رسی به امکانات تولیدی بود.